Systemy przeciwpożarowe w biurowcach i budynkach użyteczności publicznej

Siłownie i sale treningowe to miejsca o szczególnych wymaganiach w zakresie bezpieczeństwa pożarowego. Znajdujące się w nich instalacje elektryczne, urządzenia grzewcze oraz materiały łatwopalne, takie jak maty czy wyposażenie z tworzyw sztucznych, mogą stanowić potencjalne źródło zagrożenia. Dlatego kluczowym aspektem ochrony tych obiektów jest skuteczna wentylacja pożarowa, która pozwala na szybkie usuwanie dymu, ułatwia ewakuację oraz minimalizuje ryzyko rozprzestrzeniania się ognia.

Specyfika zagrożeń pożarowych w siłowniach i salach treningowych

Siłownie i sale treningowe to obiekty, w których występują specyficzne zagrożenia pożarowe, m.in.:
- Intensywne użytkowanie urządzeń elektrycznych – sprzęt do ćwiczeń, systemy klimatyzacyjne i oświetlenie mogą prowadzić do przegrzania instalacji elektrycznych.
- Materiały łatwopalne – w wielu siłowniach stosuje się maty gumowe, wykładziny, a także sprzęt zawierający elementy z tworzyw sztucznych, które w razie pożaru mogą generować toksyczne dymy.
- Obciążenie cieplne – systemy ogrzewania, sauny i lampy na podczerwień mogą stać się potencjalnym źródłem zapłonu.
- Wysoka frekwencja użytkowników – duża liczba osób w jednym czasie utrudnia szybką ewakuację, co wymaga skutecznych rozwiązań w zakresie wentylacji dymowej.

Rola wentylacji pożarowej w obiektach sportowych

Wentylacja pożarowa pełni kilka kluczowych funkcji, które mają bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo użytkowników oraz ograniczenie strat materialnych:
1. Usuwanie dymu i gorących gazów – dym jest główną przyczyną ofiar w pożarach, a jego szybkie usunięcie zwiększa szanse na skuteczną ewakuację.
2. Zapewnienie warunków ewakuacji – odpowiednie rozmieszczenie systemów wentylacyjnych pozwala na utrzymanie widoczności i ograniczenie temperatury w strefach ewakuacyjnych.
3. Ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia – skuteczna wentylacja pozwala na kierowanie przepływu gorących gazów i zapobiega rozprzestrzenianiu się płomieni na kolejne pomieszczenia.
4. Wsparcie dla służb ratunkowych – poprawa widoczności i redukcja temperatury ułatwia działania straży pożarnej.

Rodzaje systemów wentylacji pożarowej stosowane w siłowniach i salach treningowych

1. Grawitacyjna wentylacja dymowa
Jest to jedno z najprostszych rozwiązań stosowanych w dużych pomieszczeniach sportowych. Otwory dymowe umieszczone na dachach obiektów umożliwiają naturalne odprowadzanie dymu i gorących gazów w wyniku różnicy temperatur i ciśnienia.
2. Mechaniczne systemy oddymiania
Systemy te wykorzystują wentylatory mechaniczne do kontrolowanego usuwania dymu i dostarczania świeżego powietrza. Są one szczególnie skuteczne w obiektach o zamkniętej strukturze, gdzie wentylacja grawitacyjna nie jest wystarczająca.
3. Systemy nadciśnieniowe
Wykorzystują one wentylatory do wytwarzania nadciśnienia w klatkach schodowych lub korytarzach ewakuacyjnych, co zapobiega przedostawaniu się dymu do dróg ucieczki.
4. Połączenie wentylacji pożarowej z systemami klimatyzacyjnymi
Niektóre nowoczesne systemy pozwalają na integrację wentylacji pożarowej z istniejącymi systemami HVAC (ogrzewanie, wentylacja, klimatyzacja), co umożliwia ich adaptacyjne działanie w warunkach pożaru.

Wymogi prawne i normy dotyczące wentylacji pożarowej w obiektach sportowych

Wentylacja pożarowa w siłowniach i salach treningowych musi spełniać określone normy i regulacje prawne, takie jak:
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które określa m.in. wymagania dotyczące systemów oddymiania.
- Norma PN-B-02877-4:2001 dotycząca zasad projektowania systemów oddymiania w budynkach.
- Kodeks Pracy i przepisy BHP, które zobowiązują właścicieli obiektów do zapewnienia odpowiednich warunków bezpieczeństwa dla użytkowników.

Projektowanie i konserwacja systemów wentylacji pożarowej

Aby system wentylacji pożarowej był skuteczny, jego projektowanie i konserwacja muszą przebiegać zgodnie z określonymi wytycznymi:
- Analiza zagrożeń i symulacje przepływu dymu – pozwalają na optymalne rozmieszczenie elementów systemu.
- Regularne przeglądy techniczne – kontrola stanu urządzeń, testowanie systemów oddymiania oraz sprawdzanie drożności kanałów wentylacyjnych.
- Szkolenia personelu – pracownicy siłowni powinni być przeszkoleni w zakresie obsługi systemów pożarowych i procedur ewakuacyjnych.

Wentylacja pożarowa w siłowniach i salach treningowych odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa użytkowników i minimalizacji ryzyka pożarowego. Odpowiednio zaprojektowane i utrzymywane systemy oddymiania oraz kontrolowane usuwanie dymu i gorących gazów zwiększają skuteczność ewakuacji i ułatwiają działania ratownicze. Przestrzeganie obowiązujących norm oraz regularna konserwacja systemów wentylacyjnych to kluczowe elementy strategii ochrony przeciwpożarowej w tego typu obiektach. Właściciele i zarządcy siłowni powinni zatem zwrócić szczególną uwagę na dostosowanie systemów wentylacyjnych do specyfiki użytkowania i obowiązujących przepisów.

System alarmu przeciwpożarowego stanowi nieodzowny element ochrony przeciwpożarowej, którego celem jest szybkie wykrycie zagrożenia oraz skuteczne ostrzeżenie użytkowników budynku o wystąpieniu pożaru, dymu lub innych niebezpiecznych sytuacji. Poniżej przedstawiono kluczowe informacje dotyczące jego funkcjonowania i elementów składowych.

Elementy Systemu Alarmu Przeciwpożarowego

Każdy system sygnalizacji pożarowej składa się z kilku podstawowych komponentów, w tym urządzeń detekcyjnych, centrali sterującej, urządzeń alarmowych oraz ręcznych przycisków pożarowych.
Urządzenia detekcyjne – Do najczęściej stosowanych czujników należą:
- Czujniki dymu, które rejestrują obecność cząsteczek dymu w powietrzu,
- Czujniki ciepła, reagujące na przekroczenie określonej temperatury,
- Czujniki płomieni, wykrywające promieniowanie emitowane przez ogień.
- Centrala sterująca – Jest to kluczowy element systemu, często określany mianem jego „mózgu”. Odpowiada za odbieranie sygnałów z czujników, analizę zgłoszeń, aktywację alarmu oraz przekazanie informacji o lokalizacji zagrożenia.

Urządzenia alarmowe – Obejmują sygnalizatory dźwiękowe i świetlne, które odgrywają kluczową rolę w ostrzeganiu osób znajdujących się w budynku. Syreny i dzwonki emitują głośne sygnały dźwiękowe, a światła stroboskopowe zapewniają ostrzeżenie wizualne, szczególnie istotne w środowisku o wysokim poziomie hałasu.
Ręczne ostrzegacze pożarowe – To jedne z najbardziej rozpoznawalnych elementów systemu. Umożliwiają użytkownikom budynku ręczną aktywację alarmu w sytuacji zauważenia pożaru.
Zasilanie awaryjne – Gwarantuje ciągłą pracę systemu nawet w przypadku zaniku podstawowego źródła energii, zapewniając nieprzerwaną ochronę dzięki zastosowaniu baterii zapasowych.
Zasada Działania Systemu Alarmu Przeciwpożarowego
1. Wykrycie zagrożenia – Czujniki dymu, ciepła lub płomieni rejestrują obecność potencjalnego źródła pożaru i przekazują sygnał do centrali sterującej.
2. Analiza sygnału – Centrala sterująca przetwarza dane i ocenia, czy wykryty sygnał wskazuje na rzeczywiste zagrożenie. Określa źródło detekcji (dym, temperatura, płomień) oraz podejmuje decyzję o uruchomieniu alarmu.
3. Aktywacja systemu ostrzegawczego – W przypadku potwierdzenia zagrożenia centrala uruchamia urządzenia alarmowe, emitujące sygnały dźwiękowe i wizualne w celu natychmiastowego ostrzeżenia użytkowników budynku.
4. Ewakuacja i działania automatyczne – Aktywacja alarmu przeciwpożarowego inicjuje proces ewakuacji. W zależności od konfiguracji systemu może on także automatycznie uruchomić systemy gaśnicze (np. tryskacze) oraz odblokować drogi ewakuacyjne, ułatwiając bezpieczne opuszczenie budynku.
Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technologii oraz regularnym przeglądom technicznym system alarmu przeciwpożarowego zapewnia skuteczną ochronę życia i mienia, stanowiąc fundament bezpieczeństwa pożarowego w obiektach użytkowych.

Zgodnie z najnowszym sondażem firmy konsultingowej WorkNest, specjalizującej się w BHP, jedynie 2% respondentów deklaruje pełne zrozumienie skutków wdrożenia Ustawy o bezpieczeństwie budynków z 2022 r., obowiązującej od kwietnia 2024 r. Nowelizacja wprowadza istotne zmiany dotyczące oceny ryzyka pożarowego (FRA), określa role „osób odpowiedzialnych” i „kompetentnych” oraz rozszerza uprawnienia organów nadzoru.

Jeff Watkins, szef bezpieczeństwa przeciwpożarowego w WorkNest, podkreśla: „Zmiany są wynikiem przeglądu po katastrofie Grenfell Tower, który doprowadził do uchwalenia Ustawy o bezpieczeństwie budynków. Choć ustawa obowiązuje od roku, sektor budowlany i mieszkaniowy zainwestował znaczne zasoby w jej wdrożenie. Obecnie pojawiły się jednak kolejne wymogi, które należy uwzględnić”.
Najważniejsze zmiany wynikające z artykułu 156 Ustawy:
- Nowe zasady identyfikacji i informowania „osób odpowiedzialnych”, wspierające koordynację działań.
- Pełna dokumentacja FRA, obejmująca szczegółowy zapis procesu oceny ryzyka.
- Podniesienie standardów dostępu do informacji dla mieszkańców w zakresie ochrony przeciwpożarowej.
- Wymóg kwalifikacji dla oceniających ryzyko pożarowe – w 2024 r. planowane jest wprowadzenie nowego brytyjskiego standardu dotyczącego kompetencji.
- Aktualizacje Zatwierdzonego Dokumentu B, w tym nowe wymogi dotyczące klatek schodowych, tryskaczy, szybów windowych oraz europejskich norm materiałów ognioodpornych.
Jeff Watkins dodaje: „Bezpieczeństwo przeciwpożarowe pozostaje priorytetem rządu. Powstają nowe organy regulacyjne, a dotychczasowe przepisy są aktualizowane. Specjaliści branży budowlanej oraz BHP muszą być na bieżąco z reformami”.

Ustawa o bezpieczeństwie budynków z 2022 r. wyznacza nowy standard ochrony przeciwpożarowej, kładąc nacisk na przejrzystość odpowiedzialności, pełną dokumentację oraz podnoszenie kompetencji oceniających ryzyko. Branża budowlana i mieszkaniowa powinna uważnie monitorować zmiany oraz wdrażać najlepsze praktyki. Przestrzeganie nowych regulacji to nie tylko obowiązek prawny, ale także inwestycja w bezpieczeństwo życia i mienia.

Systemy mokre – najpopularniejsze rozwiązanie ochrony przeciwpożarowej

Systemy tryskaczowe mokre to najczęściej stosowane automatyczne instalacje przeciwpożarowe, szczególnie efektywne w miejscach o stabilnej temperaturze, gdzie nie występuje ryzyko zamarzania. Przykładowe obiekty obejmują biurowce, centra handlowe, budynki mieszkalne oraz szpitale.
Kluczowe cechy systemów mokrych:
- Zasada działania: Rury instalacji są stale wypełnione wodą. W momencie wykrycia wzrostu temperatury powyżej określonego progu, głowica zraszacza uruchamia się, natychmiast wypuszczając wodę w celu stłumienia pożaru.
- Szybka reakcja: Dzięki stałemu wypełnieniu rur wodą system zapewnia błyskawiczny czas reakcji, co czyni go odpowiednim rozwiązaniem dla większości przestrzeni użytkowych.
- Zasięg: Maksymalny obszar chroniony przez jeden zawór sterujący wynosi 9000 m², a w przypadku systemów regałowych – 4500 m².
- Zaopatrzenie w wodę: Instalacja jest zazwyczaj podłączona do miejskiego wodociągu, który dostarcza wodę pod odpowiednim ciśnieniem. W sytuacji niewystarczającego ciśnienia mogą być zastosowane pompy wspomagające lub zbiorniki przeciwpożarowe.
- Niezawodność i łatwość konserwacji: Systemy mokre są uznawane za wyjątkowo niezawodne i łatwe w utrzymaniu, co czyni je preferowanym rozwiązaniem w większości obiektów użytkowych.

Systemy suche – idealne do środowisk o ekstremalnych temperaturach

W miejscach narażonych na niskie lub wysokie temperatury, gdzie woda mogłaby zamarznąć lub wyparować, stosuje się systemy tryskaczowe suche. Takie rozwiązania są szczególnie zalecane w chłodniach, zewnętrznych garażach parkingowych, kotłowniach oraz w przestrzeniach przemysłowych o wysokiej temperaturze.
Kluczowe cechy systemów suchych:
- Zasada działania: Rury są wypełnione sprężonym powietrzem lub gazem obojętnym zamiast wody. Po wykryciu wysokiej temperatury przez głowicę zraszacza zawór sterujący uwalnia wodę do instalacji, umożliwiając jej przepływ do głowic i rozpoczęcie gaszenia.
- Czas reakcji: Woda wpływa do rur dopiero po aktywacji zaworu, co powoduje nieznaczne opóźnienie w porównaniu do systemów mokrych. Mimo to systemy suche są optymalnym rozwiązaniem w środowiskach o ekstremalnych temperaturach.
- Konstrukcja instalacji: Rury muszą być ułożone ze spadkiem, aby zapobiec gromadzeniu się wody, która mogłaby zamarznąć lub zakłócić przepływ podczas akcji gaśniczej.
- Zaopatrzenie w wodę: Podobnie jak systemy mokre, instalacje suche są zazwyczaj zasilane z miejskiego wodociągu. W przypadku niewystarczającego ciśnienia stosuje się dodatkowe zbiorniki przeciwpożarowe oraz pompy wspomagające.
- Zastosowanie w trudnych warunkach: Systemy suche stanowią niezawodne rozwiązanie w obiektach narażonych na ekstremalne wahania temperatury, zapewniając skuteczną ochronę przeciwpożarową.

Systemy mokre i suche pełnią kluczową rolę w ochronie przeciwpożarowej, a ich wybór powinien być uzależniony od warunków panujących w obiekcie. Systemy mokre są idealne do obiektów o stabilnej temperaturze, natomiast systemy suche znajdują zastosowanie w środowiskach ekstremalnych, zapewniając efektywną ochronę nawet w najtrudniejszych warunkach.

Place budowy stanowią środowiska o podwyższonym ryzyku pożarowym ze względu na obecność łatwopalnych materiałów, prowadzenie prac z użyciem otwartego ognia oraz liczne inne zagrożenia. Wdrożenie skutecznych środków prewencyjnych oraz przestrzeganie zasad bezpieczeństwa przeciwpożarowego jest kluczowe dla ochrony pracowników, infrastruktury oraz otoczenia. Poniższe wytyczne przedstawiają najlepsze praktyki w zakresie zapobiegania pożarom, które powinny być stosowane na placach budowy.

Kluczowe zasady bezpieczeństwa przeciwpożarowego na placach budowy

1. Regularne kontrole i oceny ryzyka pożarowego
Przepisy wymagają, aby na placach budowy przeprowadzano systematyczne oceny ryzyka pożarowego. Zgodnie z Rozporządzeniem w sprawie reformy przepisów (Bezpieczeństwo Pożarowe) z 2005 r. (FSO), odpowiedzialność za zapewnienie zgodności z przepisami spoczywa na tzw. „osobie odpowiedzialnej”, którą może być:
- pracodawca, jeśli obiekt jest miejscem pracy pod jego kontrolą,
- osoba zarządzająca obiektem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
- właściciel budynku, jeżeli nie ma innego podmiotu sprawującego nad nim kontrolę.

Regularne inspekcje są niezbędne do identyfikacji potencjalnych zagrożeń i wdrożenia działań korygujących. Zaleca się przeprowadzanie kontroli co tydzień lub co najmniej raz w miesiącu, przy szczególnym uwzględnieniu:
- eliminacji zbędnych materiałów łatwopalnych,
- odpowiedniego przechowywania substancji palnych,
- stanu instalacji elektrycznej,
- dostępności, sprawności i konserwacji sprzętu gaśniczego.

2. Efektywne gospodarowanie odpadami
Nieprawidłowe składowanie odpadów, zwłaszcza materiałów palnych, może prowadzić do poważnych zagrożeń pożarowych. Należy wdrożyć skuteczne procedury ich segregacji, regularnego usuwania i przechowywania w wyznaczonych, bezpiecznych miejscach.

3. Zarządzanie pracami gorącymi
Wszystkie prace wymagające użycia otwartego ognia, spawania, cięcia metali czy podgrzewania materiałów powinny być prowadzone wyłącznie po uzyskaniu odpowiedniego pozwolenia. Konieczne jest stosowanie środków ochronnych, takich jak ekrany ognioodporne, oraz zapewnienie nadzoru nad miejscem pracy zarówno w trakcie, jak i po zakończeniu działań.

4. Stosowanie właściwych środków ochrony tymczasowej
Materiały budowlane i tymczasowe osłony stosowane na placu budowy powinny spełniać normy ognioodporności. Wybór odpowiednich zabezpieczeń, takich jak niepalne bariery czy impregnacja przeciwogniowa, znacząco zmniejsza ryzyko rozprzestrzeniania się ognia.

5. Szkolenie pracowników w zakresie obsługi sprzętu przeciwpożarowego
Każdy pracownik powinien zostać przeszkolony w zakresie obsługi gaśnic, hydrantów i innych urządzeń gaśniczych. Szkolenia powinny być regularnie odnawiane, a pracownicy muszą znać zasady reagowania na sytuacje awaryjne.

6. Opracowanie i wdrożenie planu ewakuacji
Każdy plac budowy powinien posiadać szczegółowy plan ewakuacyjny, obejmujący:
- wyznaczone drogi ewakuacyjne,
- procedury alarmowe,
- punkty zbiórki,
- role i obowiązki poszczególnych osób podczas ewakuacji.
Plan ten musi być regularnie aktualizowany i testowany w ramach próbnych alarmów.

7. Bezpieczeństwo instalacji elektrycznych
Niewłaściwie zabezpieczone instalacje elektryczne są jedną z głównych przyczyn pożarów na placach budowy. Należy przeprowadzać regularne inspekcje okablowania, unikać przeciążeń sieci elektrycznej i stosować wyłącznie sprzęt zgodny z normami bezpieczeństwa.
Podstawowe kroki w procesie oceny ryzyka pożarowego
Podczas przeprowadzania inspekcji bezpieczeństwa przeciwpożarowego zaleca się następujące działania:
1. Identyfikacja zagrożeń – analiza potencjalnych źródeł pożaru oraz czynników mogących przyczynić się do jego rozwoju.
2. Określenie osób narażonych na ryzyko – uwzględnienie pracowników, podwykonawców oraz osób postronnych.
3. Ocena ryzyka i wdrożenie środków zapobiegawczych – eliminacja zagrożeń, minimalizacja ryzyka oraz stosowanie odpowiednich zabezpieczeń.
Przestrzeganie powyższych zasad pozwala na skuteczne ograniczenie ryzyka pożarowego na placach budowy i zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom procesu budowlanego.

Profesjonalne zasady zarządzania odpadami i bezpieczeństwa pożarowego na placach budowy

1. Opracowanie skutecznego planu gospodarowania odpadami
Na placach budowy konieczne jest wdrożenie formalnego systemu zarządzania odpadami palnymi. Odpady nie mogą się gromadzić w sposób niekontrolowany i powinny być odpowiednio składowane do momentu ich właściwej utylizacji, zwłaszcza pod koniec dnia pracy. Zaleca się stosowanie zamykanych metalowych kontenerów, które ograniczają ryzyko zapłonu.
Zgodnie z wytycznymi Health and Safety Executive (HSE), skuteczny plan gospodarowania odpadami powinien obejmować:
- Wprowadzenie zasad dotyczących usuwania odpadów i ich egzekwowanie – wykonawcy zobowiązani są do regularnego sprzątania terenu budowy.
- Zapewnienie odpowiednich pojemników do składowania odpadów, w tym zamykanych kontenerów na materiały łatwopalne.
- Przechowywanie odpadów palnych w ognioodpornych pojemnikach, aby ograniczyć ryzyko zapłonu.
- Umiejscowienie pojemników na odpady w odpowiednich miejscach – zaleca się ich lokalizację z dala od budynków i innych konstrukcji, aby w razie pożaru minimalizować ryzyko jego rozprzestrzenienia.
Składowanie pustych worków, palet drewnianych oraz innych materiałów w miejscach minimalizujących zagrożenie pożarowe.

2. Pozwolenie na prace gorące

Prace gorące obejmujące użycie otwartego ognia, wysokiej temperatury lub generowanie iskier wymagają odpowiedniej oceny ryzyka oraz uzyskania pozwolenia. Proces ten powinien być poprzedzony szczegółową analizą zagrożeń na etapie projektowania.
Pozwolenie na prace gorące powinno zawierać następujące informacje:
- Dokładną lokalizację prac.
- Rodzaj używanego sprzętu oraz identyfikację potencjalnych zagrożeń pożarowych.
- Środki minimalizujące ryzyko, takie jak osłony przeciwiskrowe, środki gaśnicze i zabezpieczenia przeciwpożarowe.
- Alternatywne metody pracy, np. stosowanie palników elektrycznych lub gorącego powietrza zamiast otwartego ognia.
- Procedurę zatwierdzania prac przez upoważnione osoby, w tym kierowników lub inspektorów nadzoru budowlanego.
Po zakończeniu prac konieczne jest przeprowadzenie kontroli miejsca pracy, obejmującej:
- Upewnienie się, że nie pozostały żadne gorące powierzchnie ani tlące się materiały.
- Sprawdzenie dostępności i sprawności systemów gaśniczych, w tym zraszaczy i podręcznego sprzętu gaśniczego.

3. Stosowanie właściwego sprzętu ochrony tymczasowej

Tymczasowa ochrona przeciwpożarowa odgrywa kluczową rolę w minimalizowaniu ryzyka pożaru na placach budowy. W przeciwieństwie do standardowych materiałów ochronnych, specjalistyczne produkty o właściwościach ognioodpornych skutecznie zapobiegają zapłonowi, spalaniu oraz rozprzestrzenianiu się ognia.
Do podstawowych zabezpieczeń należą:
- Ognioodporne folie polietylenowe, które chronią zarówno konstrukcję budynku, jak i pobliskie nieruchomości przed skutkami pożaru.
- Materiały blokujące dym, które zmniejszają ryzyko jego przedostania się do zamkniętych przestrzeni.
- Produkty spełniające aktualne normy przeciwpożarowe, redukujące ryzyko przegrzewania się materiałów oraz ich zapłonu.
Dzięki stosowaniu odpowiedniego sprzętu ochrony tymczasowej możliwe jest stworzenie bezpieczniejszego środowiska pracy i skuteczna minimalizacja zagrożeń pożarowych.

4. Szkolenie pracowników z obsługi gaśnic
Znajomość prawidłowego użycia podręcznego sprzętu gaśniczego jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa na placach budowy. W sytuacji zagrożenia szybka i właściwa reakcja może zapobiec eskalacji pożaru.
Firmy budowlane powinny regularnie organizować szkolenia dotyczące obsługi gaśnic, obejmujące:
- Rodzaje gaśnic i ich przeznaczenie.
- Metody ich prawidłowego użycia.

Zasady reagowania na różne klasy pożarów

Wyróżnia się pięć podstawowych typów gaśnic:
- Wodna – przeznaczona do gaszenia pożarów klasy A (materiały stałe, takie jak drewno, papier, tekstylia).
- Pianowa – skuteczna w przypadku pożarów klasy A i B (substancje łatwopalne, w tym benzyna i farby).
- Proszkowa – stosowana do pożarów klasy A, B i C (paliwa stałe, ciecze łatwopalne, gazy palne), a także urządzeń elektrycznych do 1000 V.
- Dwutlenek węgla (CO₂) – odpowiednia do gaszenia urządzeń elektrycznych oraz pożarów klasy B.
- Z mokrym środkiem chemicznym – wykorzystywana w przypadku pożarów klasy A i F (oleje i tłuszcze kuchenne).
Regularne szkolenia z zakresu obsługi sprzętu gaśniczego oraz znajomość zasad reagowania w sytuacjach awaryjnych znacząco zwiększają poziom bezpieczeństwa na placach budowy.

Odpowiednie zarządzanie odpadami, kontrolowanie ryzyka prac gorących, stosowanie tymczasowych zabezpieczeń oraz zapewnienie przeszkolenia pracowników z obsługi gaśnic to kluczowe elementy prewencji pożarowej na placach budowy. Ścisłe przestrzeganie standardów bezpieczeństwa minimalizuje ryzyko powstania i rozprzestrzenienia się pożaru, przyczyniając się do ochrony zarówno pracowników, jak i mienia.